نگاهی به کتاب «رقص منور» خاطرات مستند سرباز وظیفه «بهروز نیک بین» از جنگ زندگی در بستر مرگ
یادداشتی بر «طنین کومه باران» سرودهی احمد خویشتندار لنگرودی؛ ترانه از در و دیوار خانه میبارد
نگاهی به «آهو» داستان عاشقانهی هادی غلامدوست آنکس که نه آدمیست، گرگ است*
نخستین رمان نویس گیلان چه کسی بود؟
«خان گيلان» نخستين رمان یک نويسندۀ گيلانی است. يعنی پيش از اين كتاب، هيچ يك از نويسندگان گيلاني «رمان» ننوشته بود. رمان «خان گيلان» را محمدعلی صفاری در سال 1310 نوشته است.
آفرین بر رشت
در فضای"خودتخریبی" که میل شگرفی درگرفته چوب حراج به همۀ داشتههای خود بزنیم، وداع با شکوه با سایه در زادگاه او درخور ستایش است...
«سوشیال مدیا» اسب تروای ادبیات گیلکی
چیزی که مسلم است، هیچ شاعری در فوران شعری خود نمیگوید که این طوفان کلماتی که به ذهنم حمله کرده است را در غزل بنویسم یا رباعی یا نو و فرانو و سایر قالبهای موجود شعر، که اگر این کار را انجام دهد؛ آسیب جدی به زبان شعری شاعر و نوع ارائهی موضوع شعری اوست
نقدی بر کتاب «سرخی بعد از سحرگه» نوشتهی مهناز رضایی
«به آشپزخانه می روم، در یخچال را باز می کنم و می بندم. به هال برمی گردم.خودم هم نمی دانم چه می خواهم. می نشینم روی مبل، خیز بر می دارم سمت پنجره و باز سرجایم می نشینم.یعنی کجا مانده مادر؟ خودش نیست اما از فکرم بیرون نمی رود.بیرون نمی رود که آرام بگیرم...»
بازیهای زبانی در تعامل با اندیشه و احساس*
«زبان» در این مجموعه به عنوان نقطهی مرکزی و محوری شعر، بارها در کلیت کتاب دچار دگرديسي و شكلپذيريهاي متنوعی میشود. گاه عروج ميكند و گاه تقليل مييابد، اما فرايند توسعه و تقليل آن، بيانگر اين مفهوم نيست كه شعر به تنهايي بار زبان را به دوش ميكشد.