دوشنبه, ۱۵ خرداد , ۱۴۰۲ Monday, 5 June , 2023
«…که جز مرگ کس را ز مادر نزاد» 04 فروردین 1402

یادداشت محمدجعفر یاحقی درباره‌ی احمد سمیعی گیلانی؛ «…که جز مرگ کس را ز مادر نزاد»

این کاغذِ عزیزِ لعنتی ِ آویزان 17 اسفند 1401

نگاهی به مجموعه‌شعر «دارکوب‌ها راست می‌گفتند» سروده‌ی افشین معشوی، انتشارات یانا 1401 این کاغذِ عزیزِ لعنتی ِ آویزان

سفری ذهنی به رنج‌های انباشته شده* 20 بهمن 1401

نقدی بر مجموعه‌داستان «پروازهای عاشقانه» سوسن پیله‌ور سفری ذهنی به رنج‌های انباشته شده*

من چفت‌وبست ریل واگن‌های خسته‌ام 09 بهمن 1401
درباره‌ی مجموعه‌شعر«سفره و سنگ» سروده‌ی بهرام خاراباف

من چفت‌وبست ریل واگن‌های خسته‌ام

شاعر، انسان دردمندی است که از پیرامون خود ایده می‌گیرد و می‌سراید و هر چه غیر این، به خط‌خطی‌هایی می‌ماند که حتی کودک نوخاسته‌یی نیز می‎تواند روی کاغذ سیاه کند.

هیچ‌وقت، هیچ‌داستانی بهترین نیست 09 بهمن 1401
به بهانه‌ی رونمایی کتاب «ما چهار نفر بودیم»

هیچ‌وقت، هیچ‌داستانی بهترین نیست

کافی است به برخی از نویسندگان فقط یک متر زمین بدهید تا آن‌ها در این یک متر زمین چاهی عمیق حفر کنند که شما هر چه بروید به تهِش نمی‌رسید. یعنی می‌آیند در آن محدوده‌ی کوچک، در داستان کوتاه، داستانی می‌نویسند که بسیار عمیق بوده و دارای لایه‌های متفاوتی است.

درد می‌کشد و به یاد می‌آورد 05 بهمن 1401
نگاهی به مجموعه داستان تافی؛ نوشته‌ی حسن هامان

درد می‌کشد و به یاد می‌آورد

«سرِ شب، انبوهی از مهاجرین و مردم بومی، میدان آبپاشی - جارو شده را پر کرده‌اند. نورِ میدان کافی نیست. اما تریبون «شاعر» را خوب نورپردازی کرده‌اند. بعضی از مهاجرین، اول نوبت است که در کشور همسایه و دوست، یکدیگر را می‌بینند.

گذری بر رمان «پاییز فصل آخر سال است» 05 بهمن 1401
روایت نسلی با رویاهای بی‌سرانجام

گذری بر رمان «پاییز فصل آخر سال است»

هیچ شخصیتی، قهرمان نیست، هیچ شخصیتی خوب یا بد مطلق نیست، همه عین خودشان هستند. چونان انسان‌هایی عادی و بیرون آمده از دل جامعه.  شاید این واقعی بودن شخصیت‌های داستان است که  بیش از هر چیزی موجب جذابیت بیش‌ از پیش کتاب شده و البته نکته قابل تامل شخصیت مردهای داستان است.

در جست‌وجوی هویت گم‌شده‌ی زن * 29 دی 1401
گفتاری بر کتاب «بی‌قراری در اسکله» سروده‌ی فریبا نجفی

در جست‌وجوی هویت گم‌شده‌ی زن *

شعر زنان علاوه بر پیوند با عرصه‌های ادبی، نشانه‌ای از تحولات اجتماعی، فرهنگی و... است که در سده‌ی گذشته در ایران به اوج خود رسیده است. به شکلی که امروزه به صراحت می‌توان عنوان کرد که شعر امروز ایران تا حد زیادی به زنان فرهیخته و جریان‌ساز خود وابسته و مدیون است و نیمی از بدنه‌ی شعر معاصر ایران را شعر زنان و شعر زنانه تشکیل می‌دهند.