جمعه, ۷ اردیبهشت , ۱۴۰۳ Friday, 26 April , 2024
  • ترانه از در و دیوار خانه می‌بارد 04 اردیبهشت 1403

    یادداشتی بر «طنین کومه باران» سروده‌ی احمد خویشتن‌دار لنگرودی؛
    ترانه از در و دیوار خانه می‌بارد

    احمد خویشتن‌دار لنگرودی مثل غزل‌هایش ساده و صمیمی و پر احساس، و از شاعران پیشکسوت لنگرود است که هرجا باشد به یاد لنگرود می‌بارد.

آن‌کس که نه آدمی‌ست، گرگ است* 21 اسفند 1402

نگاهی به «آهو» داستان عاشقانه‌ی هادی غلام‌دوست آن‌کس که نه آدمی‌ست، گرگ است*

مرا نمی‌توانید از گهواره‌ام جدا کنید 26 بهمن 1402

درباره‌­ی ادبیات بومی استان کرمانشاه مرا نمی‌توانید از گهواره‌ام جدا کنید

از «صفی‌الله» تا «نیازعلی» ندارد 19 بهمن 1402

نگاهی به «خواب اسب» نوشته‌ی هادی غلام‌دوست از «صفی‌الله» تا «نیازعلی» ندارد

دردها زبان‌ام را جویده‌اند… 21 مرداد 1400
معرفی مجموعه شعر "صدای تو را می‌بوسم «آفرینه‌ی مهرداد پیله‌ور»

دردها زبان‌ام را جویده‌اند…

پیله‌ور از گروهِ شاعران شهرستانی است که اگر قاطیِ پسرخاله‌های کافه‌نشین می‌شد، خیلی زود به شهرت بایسته و آزانگیزی می‌رسید.

نگاهی به مجموعه داستان  «باد ترانه‌یی می‌خواند» 31 اردیبهشت 1400
کتاب‌نوشت

نگاهی به مجموعه داستان «باد ترانه‌یی می‌خواند»

داستان‌ها سرشار از عناصر بومی و فرهنگی منطقه‌ی چزابه هستند و به خوبی فضای خاص آن‌جا را نمایش می‌دهند. هم‌چنین گویش‌های محلی و دیالوگ‌های متفاوت ایران‌زمین، اعم از گیلکی و مشهدی و کردی کتاب را صمیمی‌تر و خودمانی‌تر جلوه می‌دهد.

دیزاین یک شغل است 08 اردیبهشت 1400
نگاه نو

دیزاین یک شغل است

هر اشتباهی را که می‌شد بکنیم کردیم. مجانی کار کردیم. بیکار نشستیم و منتظر نشستیم تلفن زنگ بزند. کلاه سرمان رفت. به دلایل احمقانه روی چیزهایی سرمایه‏‌گذاری کردیم و باختیم.

چرا آن‌چه می‌نویسید فقط برای خودتان شعریت دارد! 04 اردیبهشت 1400
نقد و نگاه

چرا آن‌چه می‌نویسید فقط برای خودتان شعریت دارد!

شعر در دهه‌ی هشتاد و دهه‌ی نود حاصلی جز تکرار جریانات مستعمل، بازگشت‌ به اجراهای گذشتگان نداشته است.

یکی خنده‌های مرا بند بیاورد… * 30 فروردین 1400
یادداشت «اکبر اکسیر» بر کتاب؛ کجای جهان بودیم روبسپیر

یکی خنده‌های مرا بند بیاورد… *

شعر، صدای آدمی‌زادی‌ست، از هر گلویی که برآید شنیدنی‌ست. شعر امروز صندوق درد امروز است و شاعر، راوی دردهای سرزمین اجدادی، درد، همان درد است و کلمات، همان کلمات و فقط زبان شعر است که با گذشت ایام تغییر می‌یابد و «نو»تر می‌شود.