فرامرز محمدیپور
روزنامه نگار و شاعر
بسیار شایسته و پسندیده، تعدادی از مدیران میانی و کارمندان مامور به خدمت در ستاد استانداری گیلان، به محل کار اصلیشان بازگشتند و«ماموریت پایان یافت.»
حال چرا شایسته و پسندیده؛ چون برای همه روشن است نمایندگان مجلس شورای اسلامی «از جمله روندهایی را که به طور معمول در آستین دارند، جابهجایی نیروهای مدیریتی به هر قیمتی است» زیرا میخواهند به وعدههای داده شده در روزهای تبلیغات انتخابات عمل کنند و مهم هم نیست طرف سابقهی مدیریتی و تخصص داشته باشد، یا نه!؟
شاهد مثال، همین افراد مسئولی هستند که پایان ماموریتشان رقم خورد و حال فرصت مناسبی است تا دستاندرکاران به قضاوت بنشینند و ببینند چند درصد این نیروها با پشتوانهی «تجربه و تبحر» به صندلیهای مدیریتی رسیدند و اگر واقعا کاربلد بودند؛ چرا هر روز مشکلات پشت مشکلات تلنبار میشد و مردم نیز در این دایرهی بیمدیریتی سرگردان بودند و نظارهگر مدیرانی که سخنران خوبی بودند، اما دریغ از عمل!
من به عنوان یک «شهروند روزنامهنگار» این اتفاق را فال نیک میگیرم و بی تردید نمایندگان مجلس؛ بایستی این روند نامعقول را کنار بگذارند و یا اگر اصرار دارند؛ نیروهایی را بهگزین کنند که مدیریت را فقط «کتابی» ندانند، بلکه نیروی کاربردی باشند و به فکر حل مشکلات مردم و توسعه و آبادانی ایران باشند.
آغاز این حرکت از استان گیلان؛ برگ برندهیی است تا هرکسی سودای مدیریت در سر نداشته باشد و امروزی را که گرفتار بسیاری از مسائل مختلف زندگی و جامعه هستیم، بیتردید کار از شعار گذشته است و مردم کار میخواهند و کار؛ و در شرایط کنونی، دیگر «فرصت آزمون و خطا نیست» که یکی هنوز از گرد راه نرسیده، مدیر شود و انگار میخواهد «کارآموزی» را بگذراند و در نهایت اگر مرتکب خطایی شد؛ بوق و کرنا بردارند و بگویند ایرادی نیست، تازه کار است، یاد می گیرد و…آخر تا کی باید چوب این اندیشهی نادرست را بخوریم.
در شرایط بحرانی هماکنون ایران (و جهان) که نیاز به همدلی و همیاری همه است، بکوشیم تا روزگار به سامانی داشته باشیم و بسیاری از بازیهای رایج سیاسی را به احترام مردمی که مهربان هستند؛ کنار بگذاریم و «نمایندگان مردم در مجلس شورای اسلامی» که محور اصلی این یادداشت هستند؛ بیایند برای مردمی که «شریف»شان میپندارند؛ قدمهای اثرگذار و مانا بردارند.
- نویسنده : فرامرز محمدی پور
- منبع خبر : دوهفتهنامه خردورز
پ م
تاریخ : ۸ - مرداد - ۱۳۹۹
بسیار عالی جناب محمدی پور👏👏👏