ماجرا این‌جاست که حسن روحانی به‌عنوان شخصی که برآمده از آرای مردم است و قسم یاد کرده است حافظ منافع ملی باشد؛ می‌خواهد کاستی‌های خود و کابینه‌اش را به گردن این و آن بیاندازد.

بعد از فشار ایران بر انگلیس، حاکمیت ایران در مورد تنب بزرگ و کوچک در نوامبر سال ۱۹۷۱ (آذر ۱۳۵۰) به طور مطلق و موثر و بدون هیچ نوع شرط و شروطی اعاده شد و انگلیس این حاکمیت را پذیرفت.

حسن روحانی به مرحله درماندگی رسیده است و خود می‌داند که مردم از او و دولت‌اش ناامید شده‌اند. دولتی که با نام امید به سرکار آمد حالا تبدیل به نماد ناامیدی در کشور شده است.

این روزها که جامعه از مشقت پی‌درپی می‌نالد؛ نمایندگان ملت برای امیال شخصی؛ خود را در مجلس به چانه‌زنی‌های موردی معطل می‌کنند و به‌آسانی کلید «خبرسازی» را به دوست و دشمن می‌دهند.

اکبر طبری نماد انحطاط است. نوع گفتار و دفاعیات او در دادگاه تصویر مرد کم‌سوادی را ترسیم می‌کرد که ابتدا قرار بوده بلیت استخر و سینما برای کارکنان قضایی تهیه کند و چون مورد اعتماد عالی‌ترین مقام دستگاه قضایی قرار می‌گیرد در پوشش پیمان‌کاری به کارچاق‌کنی می‌پردازد و همراه خود دیگران را نیز آلوده می‌کرده است و کافی است تصور کنیم سفارش‌های او اگر اجابت شده باشند سرنوشت چه پرونده‌هایی را تغییر داده و ازاین طریق چه ذی‌حقانی را به خاک سیاه نشانده است.