شعری از محمد اشور
آتش زیرِ پوست
از عشق نگویم وُ دست‌هایم در جیب پوست بیندازد وُ زبانم در دهان پوست بیندازد وُ من پوست…
و «من»ی دیگر بردارم از درونم وُ پوستی نو بپوشم وُ بعد بگویم وُ بنویسم که:
این‌چه از جهان می‌بینم کو که نمی‌بینم؟!
لعنت به چشم‌های من
لعنت به قلبِ من که هنوز برای چیزهایی می‌تپد که دیگر زمانش نیست!
-: این غروب دیگر شاعرانه نیست برادر!
و این مناظر از آن‌چه در خیالِ تو زنده می‌کند خالی‌ست
سر از دست برمی‌داری، پُک به سیگار می‌زنی، به آسمان نگاه می‌کنی
-: دودی‌ست
ابر دودی‌ست
ماه دودی‌ست
دود دود را می‌پوشاند وُ تنها دود
چشم که باریک می‌کنی
پوست می‌اندازد و می‌سوزد
جنگل می‌سوزد، خیابان می‌سوزد، بیابان می‌سوزد، دریا می‌سوزد، آسمان می‌سوزد، انسان می‌سوزد، باران می‌سوزد…
جهنم است که می‌بارد!
و پوست می‌اندازد قلب
می‌آیی دوست بداری اما دوست پوست می‌اندازد وُ در جِلدِ دیگری می‌رود که بعید است!
بعد می‌بینی اصلاً بعید نبوده!
با قلبت نگاه کرده بودی
کافی‌ست با چشم‌های جدیدت نگاه کنی به جهان وُ بیدار
انگار رنگ‌ها دیگرند:
طلاییِ خورشید«خاکستری»ست، نقره‌ایِ ماه«خاکستری»ست، آبیِ آسمان«خاکستری»ست، سرسبزیِ جنگل«خاکستری»ست، سرخیِ زبان «خاکستری»ست، «خاکستری» فقط!
خاکستر است که پوستِ رنگ‌ها را پوشانده
و جهان منقلِ آتش است
و دهان منقلِ آتش است
عشق «دیگرانگی» می‌کند
تا زبان پوست بیندازد
و پوست می‌اندازد شعر
ماری که از غلاف درمی‌آید و اوّل زبانِ مرا می‌بوسد!
- نویسنده : محمد آشور
