واژه‌ی”پدر” معنائی جز “عشق” را نمی‌تواند در اذهان متبلور کند و هر کسی که پدری را بلد باشد، بی‌گمان عاشقی را می‌داند که با مشق عشق، بی‌گمان جهان زیباتری را خواهد ساخت.
پسران آبی یکی از القاب تیم تاج روزگاران دور و استقلال این روزهاست. پسران آبی در طول تاریخ پر افتخاری که داشته‌اند، از رهبران و مردان بزرگی سود برده اند؛ اما بی‌گمان دو نام “علی دانائی فرد” و “منصور پورحیدری” جایگاه ویژه‌یی برای دوست‌داران پسران آبی دارند. این دو نام بزرگ در تاریخ نزدیک به ۷۴ ساله‌ی این تیم، نزدیک به ۴۶ سال مربیگری کرده‌اند.
علی دانایی فرد مردی که از پایه گذاران تیم تاج و اولین مربی آبی‌های تهران بود و منصور پورحیدری که او هم قدمت مربیگری‌اش در استقلال بیش از دو دهه است و پر افتخارترین سرمربی پسران آبی است و هر دوی این دو بزرگمردان فوتبال ایران، ملقب به پدر پسران آبی در مقاطع مختلف تاریخ آبی‌پوشان شده اند و عجیب‌ترین اتفاق این است که دوست‌داران پسران آبی در یک روز، یعنی در روز ۱۴ آبان‌ماه و در یک فاصله‌ی ۳۷ ساله، این دو پدر معنوی تیم‌‌شان را از دست داده اند .
در مورد علی دانایی فردسخنان بسیاری گفته شده است؛ اما بی گمان جملات استاد اسداللهی در کیهان ورزشی سال ۱۳۵۸ که در رثایش نوشت، از گهر بارترین ها است :
علی آقا ]دانائی فرد[ کی بود ؟
یک مربی همیشه جوشان،
یک انسان همیشه کوشا ،
یک قطب همیشه آرزومند
یک تصمیم همیشه محکم…
او آقای دانایی فرد، پدر ایرج دانایی فرد و مربی بزرگ و بزرگ‌ترین این آب و خاک بود، که محکوم شد هم‌چون محکومان دیگر ..
این کلمه‌ی “محکوم” را می توان به نوعی طعنه‌یی دانست که استاد اسداللهی به عشق و یا به بیانی، شوق خدمت به فرزندان این آب و خاک داده است. محکومیتی است در اقلیمی که عشق و دل ارزان ترین کالا هستند…
وقتی از شوق و عشق سخن می گوییم، به یاد نوشته‌ی نوروزی زنده یاد منصور خان پورحیدری می افتیم که این‌گونه نوشت:
“عشق را آدم‌های عاشق می‌‌دانند. شوق را انسان‌های مشتاق. باید با من باشی، باید هم دوش من باشی تا این عشق را بشناسی. من و استقلال و زندگی، یکی هستیم. این خود عین عاشقی است. عاشقی من نوبت ندارد، ازلی و ابدی است”
این روزها عاشقی و شوق نادر و شاید گم شده است و چنین است که تحمل غم رثای پدران معنوی پسران آبی سخت تر است.
روح‌شان شاد و یادشان مانا
- نویسنده : تورج عاطف
