تیترما- فاطمه زارعی لاکسار // به‌سرعت تکثیر می‌شوند و اگر در کنار هم قرار بگیرند، قدرت سرایت‌شان بسیار بالاتر می‌رود و توده‌ی عظیمی با استحکام بالا را تشکیل می‌دهند و به اولین جایی که حمله می‌کنند؛ مراکز تنفسی است، نفس را تنگ و دست آخر موجب مرگ می‌شوند.
شاید علایم‌اش شبیه کرونا باشد؛ اما با ظاهر زیبایی که دارد؛ بسیاری از مردم از آن در خانه‌های‌شان به‌خوبی استقبال می‌کنند؛ اما «سُنبل آبی» گیاه مهاجمی است که آن را «کرونای آبی» نام نهاده‌ایم .
این گیاه سوغات بی‌توجهی و بی‌دقتی آدم‌هایی است که آن را از «آمریکای جنوبی» برای‌مان به ارمغان آورده‌اند و به‌خاطر قدرت جذب بالایی که – برای فلزات سنگین آب حاصل از پساب‌های صنعتی دارد- شاید به‌نظر مفید باشد، اما از زمانی که میهمان ناخوانده‌ی گیلان شده است؛ نه تنها مفید نبوده بلکه بدل به ویروس مهلکی شده است که به جان تالاب‌های‌مان افتاده و یکی پس از دیگری نفس‌های‌شان را تنگ می‌کند.
پیش از همه، تالاب «عینک رشت» را که از سال ۱۳۹۰ شروع به تکثیر کرد، درگیر خود کرد و بعد از آن گریبان‌گیر «تالاب زیبای انزلی» شد و حالا هم هجوم به پهنه‌ی وسیعی از آب‌راهها وکانال‌های آب‌رسانی مزارع کشت برنج، رودخانه‌ها و دریای کاسپین را در دستور کارش قرار داده است که می‌توان متصور بود چه سرانجامی در انتظار جانواران و گیاهان آب‌زی و هم‌چنین ما که از این محصولات به وفور استفاده می‌کنیم، خواهد بود!
آیا باید دست روی دست گذاشت و شاهد مرگ هزاران موجود آب‌زی شد؟ اگر در آینده شاهد بیماری‌های عجیب و غریبی باشیم که منشا آن آب‌های آلوده به سنبل آبی است و به جان مردم افتاده و نشود درمان‌اش کرد، چه باید کرد؟!
می‌گویند «پیش‌گیری بهتر از درمان است»، پس باید این مار خوش خط‌وخال آبی‌رنگِ جذاب را ریشه‌کن کرد؛ اما برای نابودی‌اش همت ملی و مردمی لازم است .
در لنگرود، مراکز دولتی مانند اداره‌ی محیط زیست، اداره‌ی منابع آب لنگرود و شهرداری چاف‌وچمخاله با هم‌راهی جمعیت دوستداران محیط زیست لنگرود، (تنها NGO فعال این شهر) دست به دست هم داده‌اند و یک‌صدا در مسیر نابودی این کرونای ترسناک قدم برداشته و اقدام به پاک‌سازی کرده‌اند. اگرچه همه‌ی مسئولین هم‌عقیده بودند که این پالایش و پاک‌سازی باید چند سال پیاپی ادامه داشته باشد و نیازمند پیگیری و سرکشی مداوم است و این عزم جدی البته نیازمند بودجه‌یی مناسب است که باید از منابع ملی تامین شود.
امیدواریم با وجود تلاش‌ها و هزینه‌های سنگینی که در این مسیر صرف می‌شود؛ این میهمان ناخوانده برای همیشه به سرزمین بومی‌اش بازگردد.
- نویسنده : فاطمه زارعی لاکسار
- منبع خبر : اختصاصی
