تیترما- افشین معشوری / خوب است انسان فراموش‌کار نباشد. نزدیک به سه سال است ویروسی که بعدها به کرونا معروف شد، جهان را زیر یوغ خود برده و تلفات انسانی بسیاری گرفته است.
هم‌او که به سویه‌های گوناگون تبدیل شد و به قول برخی مسئولان و بسیاری از نامسئولانی که تنها نمک بر زخم جامعه ریختند «پیک»های مختلفی را به‌هم‌راه آورد؛ اما هرچه بود گذشت-یا شاید بهتر باشد بگوییم دارد می‌گذرد- و روسیاهی برای بسیاری ماند که در سخت‌ترین روزهای مردم ایران، هم‌شهریان و هم‌وطنان‌شان را تنها گذاشتند.
از یک طیف خاص حرف نمی‌زنم. بقالی که در روزهای ابتدای هجوم ویروس ماسک یک‌بار مصرف دست‌ساخت را از ۱۵ هزارتومان تا فلان مقدار تومان به مشتری‌اش -که تا دیروز از او ماست و پنیر و کره می‌خرید- فروخت، همان‌قدر «نامردم» است که فلان پزشک نامسئولِ «نامردم» در روزهای ابتدایی دست زن و بچه‌اش را گرفت و به دیگر کشورها رفت و یا شاید بهتر است بنویسم فرار کرد تا مگر خود و خانواده‌اش از شرّ این بلای پایان قرن ۱۴ هجری-شمسی در امان بماند.
گزیری نیست؛ نمی‌توان در روزهایی که باید شاد بود (که البته به دلیل فشار اقتصادی نیستیم) باز از نامردی و نامردمی نوشت و به قول معروف غرولند کرد! این‌جا باید تشکر کرد.
از همه‌ی آنها که خالصانه به یاری مردم شتافتند، آنها که کم‌بودهای دولتی را با خرید لوازم اولیه برای بیمارستان‌ها جبران کردند، آنها که –به‌غلط یا درست- کوچه و خیابان را سم‌پاشی کردند، آنها که در خانه‌ها با چرخ خیاطی به صورت غیرانتفاعی برای دیگران ماسک دوختند، آنها که …. و بالاخره از اولین پرستاری که در بیمارستان میلاد لاهیجان جان بر سر خدمت نهاد، تا تمامی آنها که تا امروز جان بر سر سلامت هم‌وطنان‌شان فدا کردند، باید تشکر کرد.
به همه‌ی جان‌باختگان سلامت کشور سر تعظیم فرود می‌آوریم و به همه خدمت‌گزاران جامعه‌ی پرستاری و پزشکی که هم‌چنان در صف اول حضور دارند و آسایش‌شان را فدای سلامت هم‌شهریان‌شان می‌کنند دست‌مریزاد می‌گوییم.
- نویسنده : افشین معشوری
- منبع خبر : اختصاصی
