به گزارش تیترما؛ روز گذشته آنچه که سهم جمعه فوتبالیها شد نه بمب نقل و انتقالاتی بازیکنان بود و نه فعل و انفعالات نیمکت ها، بلکه این یحیی گلمحمدی بود که با خبر دستمزد حدود چهل میلیاردی اش تمام توجه اهالی فوتبال را به خود معطوف کرد. اگرچه باشگاه پرسپولیس پس از صحبتهای درویش، تمام تلاشش را برای تکذیب رقم دریافتی یحیی انجام داد اما برنامه تلویزیونی آقای مدیر موجب شد یکبار دیگر بحث «تغییرات فوتبال» به میان بیاید.
همواره مرسوم است که در برهه های مختلف، فوتبالِ امروز را با فوتبال گذشته مقایسه میکنند. مثلا زمانی که هواداران روی سکوها، صبرشان «ته» میکشد و این را با انواع و اقسام روش ها به گوش بازیکنان و مربیان می رسانند. آنگاه که بالاترین راندمان را در کوتاه ترین زمان ممکن انتظار میکشند.
در این مواقع میگویند: «یادِ قدیمها بخیر» هواداران n فصل صبرمی کردند تا جام ببینند. هواداران فلان کار را می کردند و فلان کار را نمیکردند.
میز گرد تدارک میبینند و از فشار کُشنده هوادارای در صفحات مجازی میگویند.
بله روش هوادارای طرفداران سالهاست که تغییر کرده است و فشاروارده بر بازیکنان گاهی آنقدر بالاست که مربیان را مجاب میکند که قید اعتماد به جوانان را بزنند و سراغ گزینه های اعتماد پس داده بعضاگرانقیمت بروند.
آنها دیگر به پیشکسوتانشان سه فصل فرصت نمی دهند تا کارنامهشان را با جام مزین کنند. اما حالا وقت آن رسیده که این سوال را بپرسیم که «مگر سایر ابعاد فوتبال یکسان مانده است که از هواداران،توقع ثبات داریم؟»
مگر ارزش ریالی نیمکت علی پروینها و یحیی گل محمدیها مساوی است که توقع داریم منش هواداری، همان تعصب دهه هفتاد را کش دهد؟
یا مثلا درباره اردوگاه آبیها کِی و کجا مرسوم بوده که مربی قهرمان درحالی که دو فصل دیگر از قراردادش باقی مانده است، بدون چالش و دردسر و توضیح قانع کننده در کوتاه ترین زمان ممکن راهی کشورهمسایه شود؟
بله فوتبال تغییر کرده است با تمام قواعد و جوانبش. به فوتبال انتقادات بسیاری وارد است باز هم به تمام قواعد و جوانبش.
جامعه هواداری هم بخشی از همان مبحث است. طبیعی است درفوتبالی که تعهد کم ارزش شده و صفرهای رقم قرارداد پُراهمیت، هواداران همانی نباشند که شب قبل از دربی را در فضای سبزِ روبروی استادیوم آزادی میگذرانند و از خطای بازیکنان به راحتی میگذرند و صبرشان،سرآمد سایر اقشار است!
نویسنده: تینا نجفی
- منبع خبر : اختصاصی