افشین معشوری
چندی از انتخاب پرویز محمدنژاد به «نمایندگی مردم شریف لنگرود در مجلس شورای اسلامی» می‌گذرد و هم‌اکنون، او نماینده‌ی تمامی کسانی است که در روستاها و شهرهای لنگرود؛ کومله، اطاقور، شلمان، چاف و چمخاله و… به او رای داده‌اند یا حتی به رقبای او رای داده‌اند.

به یقین آن‌که این یادداشت را می‌نویسد؛ می‌داند وظیفه‌ی نمایندگان مجلس قانون‌گذاری و نظارت بر حسن اجرای قوانین مصوب است؛ اما از آن‌جا که در جامعه‌یی –ظاهرا- در حال توسعه زندگی می‌کنیم و بسیاری از مناسبات بر پایه‌ی احساسات شکل می‌گیرد؛ اغلب نمایندگان مجلس با توجه به عواطف انسانی و احساسات جناحی، قومی، شهری و فامیلی بسیاری از معضلات را می‌بینند و واکنش نشان می‌دهند. به همین سبب، این یادداشت سعی دارد برخی از مطالبات شهروندان لنگرودی را نه از زاویه‌ی دید شخصی، که بر مبنای مطالبات عمومی شهروندان (که بی‌گمان موجب توسعه‌ی همگانی و مایه‌ی آرامش شهروندان لنگرودی خواهد شد) با نماینده‌ی شهرستان لنگرود مطرح کند.

جناب آقای پرویز محمدنژاد؛

لازم است در همین ابتدای نمایندگی به عرض حضرت‌عالی برسانم نگارنده نه دلبستگی به نماینده‌ی پیشین شهرستان داشته‌ام و نه هم‌اکنون حامی شمایم، چنان‌که خصومتی نیز نه پیش‌تر با جناب «مهرداد لاهوتی» داشته‌ام که احتمالا در سطور بعدی رفتار نمایندگی‌اش در قالب «عملکردهای ملموسِ برجا مانده» نقد خواهد شد و نه اگر شما را به توجه به برخی مسایل توصیه می‌کنم، به دنبال برخی رفتارهای معمولِ موکلان‌تان‌ام؛ اما بسیاری از شهروندان مطالباتی دارند که شما نیز قطعا با آن‌ها آشنا هستید و اگر این‌جا نوشته می‌شود؛ به جهت این است که ثبت شود و ما نیز به عنوان روزنامه‌نگار وظیفه‌ی رسانه‌یی‌مان را انجام دهیم.

نخستین و عمده‌ترین مطالبه‌ی فوریِ امروز مردم لنگرود و حومه سامان‌بخشی به وضعیت «بیمارستان نوساز لنگرود» است که به گواه آرشیو «دوهفته‌نامه‌ی خردورز» معاون وزیر راه در سال ۱۳۹۵ وعده داده بود «بیمارستان ۱۳۳ تخت‌خوابی لنگرود تا پایان سال مالی ۱۳۹۵ افتتاح خواهد شد» که همین جمله نیز به عنوان «تیتر یک» در «خردورز» منتشر شد.

هم‌اکنون در روزهای آغازین تابستان ۱۳۹۹ در حالی که جامعه هنوز در تب‌وتاب «کرونا»ست و هشدارها می‌گوید پاییز و زمستان سختی را به جهت «بازگشت این بلای مهلک» در پیش داریم، علی‌رغم وعده‌ی ده‌ها باره و نیاز لنگرودی‌ها در روزهای سخت اپیدمی کرونا، هنوز وضعیت «بیمارستان شهید حسین‌پور» مشخص نیست؛ لطفا این موضوع را در اولویت کارتان قرار بدهید تا بخشی از دغدغه‌های موکلان‌تان برطرف شود.

دومین موضوع البته «وضعیت طرح‌های نیمه‌تمام» است. هم‌اکنون چندین طرح، از جمله طرح «سورتمه لنگرود» که باعث تخریب بخش بزرگی از «محیط‌زیست شهرستان» شده است؛ علی‌رغم صرف هزینه‌های بسیار و خرید تجهیزات، زیر باران و برف و آفتاب هدر می‌رود. لطفا به این موضوع نیز رسیدگی کنید تا ضمن بهره‌برداری شهروندان لنگرودی، با جذب گردشگر شاهد رونق اقتصادی شهرستان نیز باشیم.

موضوع بعدی کمی پیچیده‌تر است و البته در سراسر کشور، به ویژه مناطقی که قابلیت ویلاسازی دارد، بیش‌ از دیگر مناطق دیده می‌شود. شوربختانه دست‌های پنهان و پیدا چه در شهرستان لنگرود که حوزه‌ی نمایندگی شماست و چه در سایر نقاط؛ زمین‌ها، کوه‌ها، تالاب‌ها و خلاصه هرجا که بتوان سواستفاده کرد؛ اقدام به زمین‌خواری، کوه‌خواری و تالاب‌خواری کرده‌اند و تاسف‌آور این‌که انگار این جریان سرِ باز ایستادن ندارد و علی‌رغم اعلام و پیگیری مراجع قضایی، هم‌چنان در همین لنگرود خودمان هر هفته و هر ماه، عکس و خبر پاک‌تراش کردن بخشی از کوه و جنگل رسانه‌یی می‌شود و بعد از چندی فراموش می‌شود و متجاوزان به کارشان بدون مشکل ادامه می‌دهند؛ لطفا به موضوع محیط‌زیست ورود کنید و آن را جدی بگیرید.

دیگر موضوعی که سال‌هاست لنگرود -و ایضا دیگر شهرهای کشور- را رنج می‌دهد؛ عزل و نصب‌های شتا‌ب‌زده‌ی سیاسی است که اغلب به نابه‌سامانی و نارضایتی می‌انجامد. اگر بپذیریم که تعدادی از روسای ادارات به‌سبب ادای دین به نصب کنندگان‌شان، ممکن است در دوره‌ی تازه آن‌چنان که شایسته و بایسته‌ی محل مسئولیت و ماموریت‌شان است دل به کار ندهند، باید گفت عزل ناگهانی آن‌ها نیز کمکی به بهتر شدن امور جاری محل ریاست‌شان نخواهد کرد، از این منظر بد نیست چنین اموری با وسواس بیش‌تری پیگیری و اجرایی شود.

وضعیت کمربندی نامناسب لنگرود، بیکاری جوانان، گرانی، سامان‌دهی کوچه و خیابان‌های شهر، سامان‌دهی نامناسب ساحل چمخاله و ده‌ها مورد دیگر، از جمله مواردی است که ورود نماینده‌ی شهر را به موضوع طلب می‌کند.

با این‌توصیف؛ با توجه به ابتدای همین یادداشت مبنی بر وظایف مشخص نماینده‌ی شهر، خواسته‌ام به عنوان یک شهروند این است که نسبت به موارد مطروحه بی‌تفاوت نباشید و منافع جمعی شهرستان را در صدر امور قرار دهید.