افشین معشوری

سلام جناب آقای رییس‌جمهور؛

این سومین باری است که برای روسای جمهوری، نامه می‌نویسم. دو نامه‌ی قبلی هرگز سرنوشت خوبی نداشت، اما در این برهه‌ی حساس و تاریخی شیوع بیماری کرونا، امیدوارم این نوشته به دست‌تان برسد و بخوانید.

جناب آقای حسن روحانی؛
حضرت‌عالی پیش از ریاست‌جمهوری همواره از سران نظام بوده و با تمامی سطوح نظامی، انتظامی، امنیتی، بهداشتی، سیاسی، اجتماعی و … آشنایی داشته و اطلاعات مفیدی دارید؛ پس لازم نیست که بگویم آن‌چه ایران را تاکنون «یکپارچه» نگه داشته، حمّیت ملی بوده، آن‌جا که در تجاوز ۸ ساله به ایران، کرد، لر، ترک، گیلک، بلوچ، عرب، بندری، خراسانی، مازنی و دیگر اقوام ایرانی در برابر تجاوزگر ایستادند تا ایران، ایران بماند.

جناب رییس‌جمهور؛
بیش از دوماه از شیوع کرونا در چین و بیش از ۱۵ روز از اعلام رسمی آن در ایران می‌گذرد. سیاست‌های غلط، در کنار سهل‌انگاری بخش‌هایی از وزارت بهداشت، به همراه سودجویی عده‌یی از افراد جامعه که همواره در چنین مواقعی، خون خلق‌الله را در شیشه می‌کنند، وضع را چنان آشفته کرده است که استان همیشه مهربان گیلان، بیش‌ترین «فوت در کادرهای درمانی» که از عزیزان «پرستار، پزشک عمومی و متخصص» بودند، را به نام خود ثبت کرده است؛ اگرچه از نظر تعداد شهروندان متوفا نیز در رده‌ی چهارم کشور قرار دارد.

جناب روحانی؛
بارها در روزهای اخیر اعلام شده است فلان مقدار ماسک، گان، دستکش، الکل و..ـ کشف شده است، از سوی دیگر، سازمان بهداشت جهانی، سه کشور اروپایی و همین‌طور چین تعداد قابل توجهی ماسک، کیت آزمایش و محلول ضدعفونی‌کننده در اختیار ایران قرار داده‌اند؛ اما تاکنون در استان گیلان (و به تبع آن در سراسر کشور) از این کشفیات و هدایا، چیزی توزیع و مشاهده نشده است! هم‌استانی‌های من در شهرهای رشت، لاهیجان، لنگرود و … به شکل مستقل، بدون کوچک‌ترین کمک دولتی و تنها با همت عالی خود در حال برطرف کردن نیازهای بهداشتی بیمارستان‌های استان هستند و اسف‌ناک این‌که در شهرهای گیلان، از «دستکش و ماسک و الکل سفید» که نیاز ضروری و اولیه‌ی این روزهای تمامی شهروندان است، اثری نیست.

آقای رییس‌جمهور؛
بگذارید خبر تازه‌یی به شما بدهم. می‌دانید که ما ایرانی‌ها افتخارمان در سراسر تاریخ، همبستگی‌مان در برابر بلایای طبیعی و تجاوز بیگانگان بوده است؛ اما شوربختانه در روزهای اخیر، فیلم‌هایی در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود که نشان می‌دهد شهرهای میزبان، به محض دیدن نمره‌ی ماشین‌های غریبه به شدیدترین وجه با آن‌ها برخورد می‌کنند و این، مختص به جغرافیایی خاص نیست. در یزد، بوشهر، کرمان، متل‌قو، آمل و…. این معضل مشاهده شده است؛ روشن است که این برخوردها از سر بی‌رحمی مردم بومی نیست، از ترسی است که این ویروس به جان و روان مردم ما ریخته است؛ ریشه‌ی این مشکل را باید در اِعمال و اعلام دیرهنگام قرنطینه شدن شهرها و استان‌ها و در نتیجه، هجوم مسافران به این نواحی دید.

جناب‌آقای رییس‌جمهور؛
دیر یا زود این بلای خانمان‌سوز پایان خواهد یافت. این‌که تلفات چقدر خواهد بود را البته زمان نشان خواهد داد، اما این سیاست‌های دیرهنگام نه تنها سلامت تک تک افراد جامعه، که همبستگی ملی ما را نشانه گرفته است. کاش یک‌بار برای همیشه این موازی‌کاری‌ها پایان یابد و صد البته شدیدترین برخوردها با قصور کنندگان و کسانی که «نان‌شان» را در خون شهروندان می‌زنند و می‌خورند، صورت گیرد.

آقای رییس‌جمهور!
هم اکنون نیز دیر شده است؛ تا بحران شدت نگرفته، لطفا کاری بکنید.