آلن دوباتن در «اخبار؛ راهنمای کاربر» می‌گوید مهم این است که کشف کنیم اخبار چه معنایی دارند و چه‌طور می‌توان آن‌ها را به مسائل اصلی زندگی سیاسی ربط شان داد.



به گزارش تیترما، آلن دوباتن در کتاب «اخبار؛ راهنمای کاربر» از دیدگاهی جدید به بررسی نمونه‌های رایج گزارش‌های خبری از قبیل سوانح هوایی، قتل، رسوایی سیاسی، و مصاحبه با شخصیت‌های سرشناس پرداخته و سوالاتی تفکربرانگیز مطرح کرده است: چرا گزارش‌های فجایع جذاب‌اند؟ چرا وقتی سیاستمداری وجهه خود را از دست می‌دهد لبخند می‌زنیم؟ او در این روند مخاطب را به سمت درکی روشن از نیرویی هدایت می‌کند که بیش از همه بر نگاه ما به واقعیت اثر می‌گذارد.

به اعتقاد هگل جوامع از زمانی مدرن شدند که اخبار، به عنوان منبع اصلی ارشاد و معیار اقتدار، جانشین دین شد. امروزه اخبار در جوامع پیشرفته جایگاه قدرتمندی حداقل معادل با جایگاه اعتقادات مذهبی پیدا کرده است.

اما چرا ما مخاطبان دست از مراجعه به اخبار برنمی‌داریم؟ دوباتن دلیل عمده آن را ترس می‌داند و می‌گوید معمولا بعد از مدت کوتاهی دور ماندن از اخبار دچار ترس و وحشت می‌شویم. چون می‌دانیم همه‌چیز ممکن است به‌سرعت خراب شود.

کتاب درواقع گزارشی است از مجموعه‌ای از برخوردها با اخبار، یا به تعبیری پدیدارشناسی مجموعه‌ای از این برخوردهاست. کتاب مذکور شامل اخباری برگرفته از منابع مختلف است که، بر اساس این فرضیه که این خبرها می‌توانند به‌اندازه مطالعه چندسطر شعر یا فلسفه ارزشمند باشند.

به گفته نویسنده  مهم‌ترین عامل اعتبارشان ارائه بی‌طرفانه و خنثای واقعیات است، که این امر البته متاسفانه موجب کاهش توجه خواننده به خبر می‌شود. مثلا شعار شبکه سی‌ان‌ان «ارائه واقعیات به مردم است»، و شبکه خبری بی‌بی‌سی خود را «موثق‌ترین منبع واقعیات» در دنیا معرفی می‌کند. مشکل واقعیت اینجاست که نمونه‌های آن در دنیای امروز به‌وفور یافت می‌شود. مسئله این نیست که ما به واقعیات بیشتری نیاز داریم، بلکه مسئله این است که نمی‌دانیم با واقعیاتی که در اختیار داریم چه باید بکنیم.

دوباتن همچنین درباره ارتباط میان اخبار و سیاست نیز می‌نویسد: «به‌سادگی می‌توان سانسور فعالانه اخبار را دشمن واقعی سیاست دموکراتیک فرض کرد و آزادی بیان یا چاپ هر مطلبی را پشتیبان تمدن دانست.

ولی دنیای امروز به ما آموخته است که راه‌هایی بسیار موذیانه‌تر و بدبینانه‌تر از سانسور هم برای تهی کردن مردم از اراده سیاسی وجود دارد؛ راه‌هایی مانند سردرگم کردن، کسل کردن و پرت کردن حواس اکثر مردم از طریق ارائه خبرها به نحوی بی‌نظم، متفرق و متناوب، به‌طوری که اکثر مخاطبان قادر نباشند حتی برای مدتی کوتاه مهمترین مسائل را دنبال کنند.»

 

  • منبع خبر : ایبنا