پاییز سال ۶۷ بود و تازه جنگ تمام شده بود همه جا صحبت از رفاه و آسایش پس از جنگ بود و توسعه کشور و آغاز سازندگی ، در این میان عده ای در شهر و روستا گام برمی داشتند و با تعجب به اطراف نگاه می کردند.
آنها سالها بود که در گیر و دار جنگ به سر برده بودند و فقط در مرخصی های کوتاه به محل سکونت خود آمده بودند اما جنگ تمام شده بود و آنها هنوز کار و بار مشخصی نداشتند و از طرف دیگر مردم دوست داشتند هر چه زودتر از حال و هوای جنگ خارج شوند و به امکانات بیشتری دست یابند.
اینجا بود که کم کم هم رزمندگان آنها را با خود بیگانه دیدند و هم آنها سعی می کردند که فراموششان کنند حتی بعضی ها آنها را متهم می کردند که در جنگ به مال و منال و سهمیه دست یافته اند.
همه ی اینها را گفتم تا به حال و روز کادر درمان بپردازم که روز به روز در حال نحیف تر شدن هستند همه بارها کرونا گرفته اند و تا پای مرگ رفته اند همه در پیک های متعدد جانفشانی کرده اند و از خانه و زندگی دور مانده اند حالا دیگر کسی فیلم حرکات موزون پرستارها در بیمارستان ها را پخش نمی کند یعنی دیگر حالی برای شادی و دست افشاندن باقی نمانده است مردم نیز دیگر حوصله ی آنها را ندارند.
حالا وقتی برای پیشگیری از کشتار پیک پنجم تهران را یک هفته تعطیل می کنند ( نه قرنطینه) هفتصد هزار وسیله ی نقلیه عازم گشت و گذار و دریا و عشق و حال می شوند همه اینها در شرایطی است که هنوز کرونا تمام نشده و بلکه در اوج خود به سر می برد و گزارش هایی می رسد که واکسن ها ممکن است نسبت به جهش های جدید ویروس ایمنی کافی ایجاد نکنند.
دیروز پیرمرد و پیرزنی به آزمایشگاه محل کارم آمده بودند تا جواب آزمایش چند ماه پیش خود را از ما بگیرند تا به بیمه ارائه کنند. مشکل اینجا بود که آنها تست راپید انجام داده بودند اما اصرار می کردند که جواب پی سی آر صادر کنیم و هنگامی که با مخالفت ما مواجه شدند با پرخاش به ما حمله کردند و با تندی گفتند که شما به پشتوانه ما اینجا کار می کنید و حقوق می گیرید البته این فرمایش انها قسمت مودبانه حرف هایشان بود.
آمارها می گویند رعایت پروتکل ها به کمتر از سی درصد رسیده است.
حرف آخر را یواشکی می زنم خیلی از افراد کادر درمان در این دو سال از کشور رفتند و خیلی ها از انتخاب شغل شان پشیمان شدند این روزها که زمان انتخاب رشته ی کنکور است خیلی ها با احتیاط و ترس به رشته های علوم پزشکی نگاه می کنند.
از ما گذشت اما ایمان دارم که اگر از سربازها حمایت نشود و پشت جبهه پشتیبانی لازم را به عمل نیاورد پیروزی به دست نخواهد آمد و این جنگ هم آخرین جنگ تاریخ نیست.
- نویسنده : حمیدرضا اقبالدوست
- منبع خبر : اختصاصی
پروین
تاریخ : ۱۶ - مرداد - ۱۴۰۰
غم انگیز بود