تیترما – افشین معشوری / پس از سال‌ها، در هفته‌ی اول فروردین ماه ۱۴۰۴ تیم ملی فوتبال ایران بدون اما و اگر دو هفته مانده تا پایان مسابقات انتخابی جام‌جهانی آینده موفق شد در دیداری پایاپای با تساوی مقابل تیم ملی ازبکستان به جام جهانی راه یابد.

از حیث اهمیت همین بس که در دوره‌های پیشین اغلب تا دقایق آخر تمامی دوست‌داران فوتبال ایران از مدیران فدراسیون گرفته تا نیمکت‌نشینان و بازیکنان درون زمین استرس رفتن و نرفتن را با خود یدک می‌کشیدند.

حال در روزهای آغازین ۱۴۰۴ ورزشگاه آزادی تهران شاهد بود که یوزهای ایرانی بدون استرس و اما و اگر معمول به جام جهانی آینده راه یافته‌اند، مطابق معمول سازهای ناکوک بسیاری نواخته می‌شود که می‌تواند بسیار خطرناک نیز باشد.

نخست این‌که از روزهای ابتدایی انتخاب امیر قلعه‌نویی دست‌های -پیدا و پنهان- کوشیدند با ترفندهای گوناگون او -و تیم- را به حاشیه ببرند. از انتشار خبرهای کذب گرفته و تا حمله به دستیاران سرمربی و این موضوع حتی تا چند ساعت قبل از دیدار ایران و ازبکستان ادامه یافت.

اگرچه قلعه‌نویی‌یی که این اواخر می‌شناسیم «تومنی هف‌صنار» با سرمربی سابق تیم‌های استقلال تهران، سپاهان، تراکتورسازی، گل گهر و…. تفاوت دارد و این شاید از اقتضائات سن است که پخته‌تر شده و با هر نسیمی به لرزه نمی‌افتد و از کوره در نمی‌رود.

تراشیدن چندباره‌ی جانشین برای مربی صعود کرده به جام جهانی برجسته‌ترین خبری است که در روزها و هفته‌های گذشته در صدر شایعات بوده و پس از صعود نیز عده‌یی گفت‌وگوی رییس فدراسیون فوتبال را با یکی از خبرگزاری‌ها دلیل تغییر نیمکت دانسته و تلویحا خبر از برکناری قلعه‌نویی از سمت سرمربیگری و جانشینی -احتمالا خارجی می‌دهند و این شاید ناگوارترین خبری باشد که مهدی تاج به عنوان رییس فدراسیون به آن دامن زده است.

می‌دانیم در دوره‌ی گذشته‌ی جام جهانی، پس از پستی و بلندی‌های فراون که سرانجام دراگان اسکوچیچ توانست تیم سلف ناخلف‌اش را –که جز سوهان روی اعصاب فوتبال‌دوستان ایرانی نبود- به جام جهانی ببرد و درست در روزهای پس از پیروزی زمزمه‌ها از گشاد بودن قبای سرمربیگری ایران بر تن اسکوچیچ گفتند و نوشتند تا سرانجام کارلوس کیروش بر نیمکت ایران در جام جهانی نشست و نتیجه چیزی شد که از ابتدا مشخص بود.

این یادداشت تنها به این دلیل نوشته می‌شود تا برای ماه‌های آینده این‌جا بماند، زیرا آن‌چه البته به جایی نرسد فریاد است و مسئولان کار خود را خواهند کرد که امیدواریم این بار تعقل را سرلوحه‌ی کارشان قرار داده و تنها تغییراتی را در دستور کار قرار دهند که تیم ملی ایران تقویت شده و با همین مربی، همین امیر قلعه‌نویی که تیم را با تفکرات خودش جمع کرد و با بازیکنانی که زحمت کشیدند و تیم را به جام جهانی بردند، کار را ادامه بدهند و در جام جهانی آینده باعث احیای غرور فوتبال‌دوستان ایرانی شوند.

بیایید برای یک‌بار هم که شده به جای نادیدن سرمایه‌های داخلی، امیر قلعه‌نویی را به شکل فنی حمایت کنید تا برای نخستین بار پا از مرحله‌ی نخست فراتر بگذاریم و شاهد قدرت‌نمایی بازیکنان ایرانی در مرحله‌ی دوم مسابقات جام جهانی آینده باشیم که این موضوع هیچ بعید نیست اگر به داشته‌های خودمان احترام بگذاریم.