تیترما- افشین معشوری / چند روزی است که تصویر یک بانوی سالخورده در شبکه‌های اجتماعی با عنوان «پیرزن خیر تالشی که تمام دارایی‌اش را برای ساخت مدرسه داد، درگذشت» دست به دست میشود.
بسیار با خودم کلنجار رفتم تا در این باره چیزی ننویسم؛ اما با دیدن فیلمی درباره‌ی او (این‌جا ببینید) این زخم تازه شد و به‌ناچار این سطور بی‌هیچ‌گونه تصمیم قبلی نوشته میشود.
در خبر آمده است که او در چادر (بخوانید یک کپر بدون هرگونه امکانات) زندگی می‌کرده است. در این‌که وقف یا اهدای زمین برای ساخت مدرسه کار بسیار شایسته و پسندیده‌یی است، شکی نیست؛ اما آنها که آن زمین را برای ساخت مدرسه قبول کردند؛ آیا نمی‌توانستند کنار همان مدرسه یک چاردیواری کوچک برای اسکان همان بانوی سالخورده بسازند تا دست کم بر زمینی که خود اهدا کرده بود می‌آرمید؟
این اقدام البته محاسن دیگری نیز داشت، از جمله این‌که دانش‌آموزان آن مدرسه با دیدن بانوی سال‌خورده‌ی اهدا کننده قدرش می‌نهادند و این؛ درسی می‌شد برای دیگرانی که می‌دیدند و ممکن بود عبرت بگیرند و گاهی به فراخور شرایط کارهای این‌گونه می‌کردند.
حسن دیگر هم‌جواری بانوی سالخورده با نوآموزان مدرسه این بود که خود دانش‌آموزان با دیدن بانو به خود می‌آمدند و اهمیت کار را می‌دانستند و بی‌شک، همین درسی می‌شد برای آینده‌شان و دست‌گیری از طبقه‌ی فرودست که خود نیز خاستگاه‌شان همان‌جاست.
نکته این‌که حالا با انتشار خبر مرگ این بانو همه از ایثار و فداکاری‌اش می‌گویند، آنها که بضاعتی ندارند به کنار، آنها هم که کار رسانه می‌کنند نیز همین‌طور و حتی آنها که از آب گل‌آلود ماهی می‌گیرند تا در شبکه‌های مجازی لایک و کامنت و فالوئر جذب کنند هم هیچ حرجی بر آنها نیست؛ اما در این میان چرا مسئولینی که با این دست موارد برخورد دارند و تصمیم گیرنده هستند از خجالت آب نمی‌شوند و نمی‌میرند؟!
آقای مسئول که مدرسه ساختی با زمین اهدایی بانو «فرح نسا انجوح» و اتاقی برای او نساختی، شما هم دست گل‌تان درد نکند؛ اما نمی‌شد بعد از زمان تعطیلی مدرسه بانوی سالخورده را در همان مدرسه اسکان می‌دادید؟! آخر چرا نسل شما منقرض نمی‌شود و نمی‌میرید؟!
- نویسنده : افشین معشوری
- منبع خبر : اختصاصی
پروین
تاریخ : ۵ - آذر - ۱۳۹۹
وای به این بی شرم ها
پروین
تاریخ : ۵ - آذر - ۱۳۹۹
اینا مرگ هم براشون کنه.
لیدا
تاریخ : ۲۶ - آذر - ۱۳۹۹
تازه داره نسل شون زیاد می شه