فرامرز محمدی‌پور
روزنامه نگار و شاعر
بارها نوشته‌اند و بر کسی نیز پوشیده نیست که مردم دوران سخت معیشتی را می‌گذرانند و این کلید واژه‌ی مهم، «گرانی» است که نه تنها قصد عقب‌نشینی ندارد، بلکه سرعت‌اش را بیش‌تر می‌کند و گویا چاره‌یی هم نیست. زبان شکایت اثر ندارد و بایستی این معضل همه‌گیر را هم‌چنان به جان خرید و انگشت شگفتی به دهان گرفت و ماند.
از هر منظر به این جریان مهم نگاه کنیم؛ چشم امید به دولت‌مردان است تا با اندیشه، منش و درایتی که دارند]یا انتظار می‌رود داشته باشند[ گره‌گشایی کنند و امنیت خاطر را به مردم ارزانی دارند؛ ولی گویا یکی به نعل می‌زنند و یکی به میخ، و اسف‌ناک این‌که در کشوری زندگی می‌کنیم که «نفت»اش جهان را می‌برد و نمی‌توانیم تعادل و امنیت اقتصادی را برقرار کنیم و چه روزگار عجیبی! که به نمایندگان مردم نیز امیدی نیست، نمایندگانی که اصل ماجرا را گم کرده‌اند، یا خود را به گم‌شدگی زده‌اند!
این روزها که جامعه از مشقت پی‌درپی می‌نالد؛ نمایندگان ملت برای امیال شخصی؛ خود را در مجلس به چانه‌زنی‌های موردی معطل می‌کنند و به‌آسانی کلید «خبرسازی» را به دوست و دشمن می‌دهند و مجلس میشود مکانی که نمایندگان را خواب برده است و خود را محق می دانند و «شاسی بلند» این روزها نقل مجلس میشود که اگر به اصل ماجرا فکر کنیم «شبیه بازی‌های جورچینی است» که به آنی فرو می‌ریزد:
-هزینه‌های درمانی روزبه‌روز افزایش می‌یابد
-اجاره بهای منازل و مغازه‌ها سر به فلک کشیده است
-قیمت مایحتاج روزمره‌ی مردم به گونه‌یی افسار گسیخته است که مهارش یعنی عطایش را به لقایش بخشیدیم…
بقیه‌ی فاکتورها بماند، که بی‌تردید امنیت زندگی مردم بر این سه محور می‌چرخد و دریغ و دریغ نمایندگان مجلس به جای این که برنامه‌ریزی کاربردی را در دستور کار قرار دهند؛ در فکر این هستند که آیا آن‌چه را می‌خواهند به تصویب برسانند؛ «سودی» برای‌شان دارد یا نه و شاهد مثال از خبرگزاری «تابناک» که از قول «پرویز محمدنژاد نماینده‌ی مردم لنگرود» گزارش می‌دهد:
«من انصراف نمی‌دهم! ماشین شخصی بنده در اختیار خانواده است! نیازمند این ماشین هستم!»
فرخی میکال نماینده‌ی مردم لاهیجان و سیاهکل نیز می‌گوید:
«ماشین‌ها به نام مجلس است، به نام نمایندگان نیست! نماینده هم‌تراز وزیر است، حالا شما بیایید دریافتی‌های نماینده را با وزیر مقایسه کنید!»
به ادبیات «گفتار»ی این دو نماینده‌ی گیلانی دقت کنید. نماینده انتخاب کرده‌ایم تا یاور مردم باشند؛ ولی واژه‌های «نیازمندی، انصراف، هم‌ترازی، مقایسه‌کردن و…» را با معنا و مفهوم شخصی و همین گفتمان را با طعم «حق داریم» در پارلمان به رای می‌گذارند و در روی دیگر ماجرا؛ فرصت‌طلبان تاخت و تاز را سرعت می‌دهند و در نهایت «خاک»اش به چشم مردم می‌رود، مردمی که دیگر رغبتی برای شکایت و گلایه ندارند و به این نتیجه رسیده‌اند که موضوعاتی از این دست، نخ‌نما و «دِمُده» شده است .
به‌عنوان یک شهروند که روزنامه‌نگاری بخشی از دغدغه‌های من است؛ بر این باورم که باید نوشت، تکرار کرد و «یادآوری» میتواند گاه‌گاه روزنه‌یی ایجاد کند و اثر‌گذار باشد؛ چون ما از نمایندگان طلب‌کاریم و طلب‌مان همین است که «توسعه و آسایش» را به مردم ارزانی دارند.
- نویسنده : فرامرز محمدی‌پور
- منبع خبر : اختصاصی
