به گزارش تیترما، داوود امیریان از نویسندگان کشور در گفت‌وگو با ایسنا درباره‌ی این‌که بعضا یکی از مسائل ادبیات ایران این است که نویسندگان با گذشت زمان کتاب‌های قوی‌تری ارائه نمی‌دهند و بهترین آثارشان برای دوره جوانی‌شان است، اظهار کرد: این اتفاق فقط به ادبیات مربوط نیست و دامن‌گیر هنرهای دیگر از جمله نقاشی و سینما هم هست. مثلا کسی که فیلم «نار و نی» را می‌سازد، دیگر کاری انجام نمی‌دهد.
امیریان ادامه داد:البته این اتفاق در ادبیات بیش‌تر پیش می‌آید. می‌توان شهرت بادکنکی را عاملی برای این موضوع دانست. مثلا شخصی اثری تولید می‌کند اما به‌جای این‌که کارش نقد شود، آن‌قدر تشویق میشود و به او پر و بال می‌دهند که نویسنده خود را گم می‌کند.
وی افزود: به جای آن‌که اطرافیان نویسنده نقد اساسی و درست داشته باشند و ضعف‌هایش را بگویند، این فرد را بالا می‌برند. بعد این فرد فکر می‌کند دیگر به قله رسیده و دچار وسواس میشود. این وسواس و ترس از این‌که کار بعدی‌اش را درست انجام دهد، باعث میشود که فرد، دیگر موفق نباشد. در ادبیات داستانی ما از این افراد بسیار داشته‌ایم.
این نویسنده خاطرنشان کرد: برخی از نویسنده‌ها هم بودند که واقعا نسبت به آنها امید وجود داشته، مثلا در بیست‌سالگی کتابی نوشته بود که یک شخص دیگر در پنجاه‌سالگی هم نمی‌تواند بنویسد؛ اما این فرد را به بخش مدیریت برده‌اند و گفته‌اند این فرد مدیر خوبی میشود. و این نویسنده چنان در چنبره‌ی مدیریت و ماجرای بروکراسی اداری می‌افتد که دیگر وقت نمی‌کند و از فضای نوشتن دور میشود و نمی‌تواند اثر جدیدی بنویسد. دوستی داشتیم که می‌توانست یکی از ستاره‌ها در بخش طنز باشد؛ اما با تشویق دوستان دیگر راه خود را عوض کرد که متأسفانه در این عرصه موفق نشد.
